Зәки Нури

Үлчәү һәм баш

Бүрек кирәк булды егеткә.
Һәм йөгерде егет кибеткә.

Аңа бик күп бүрек бирделәр:
«Йә, сайлагыз, сайла?» — диделәр.

Ник сайламый? Кичә кичкырын
Бер җеп белән башын үлчәтеп,

Бүрегенә үлчәү алды ул!
Янда шул юк — өйдә калды ул.

Үлчәве юк, ни хәл итәргә?
Туры килә кире китәргә.

Өйгә кайтып шуны алыр да
Килер егет бүрек алырга.

Сез әйтерсез: — Бүрек үлчәргә
Ярамады нигә баш? — диеп.

Кайберәүләр шулай эштә дә,
Нинди кәгазь килеп төшсә дә,

Әзер үлчәү шуннан ясыйлар — 
Шул күрсәтмә белән яшиләр.

Кемдер чәйни, алар — ашыйлар...
Шуннан яхшы нинди аш кирәк?!

Үлчәү булгач нигә баш кирәк — 
Күрсәтмә бар, имеш, баш артык...

* * *

Яшәүчеләр егет уенча,
Күрсәтмә һәм үлчәү буенча, —
Бакчагызга сезнең таш аттык!