Габдулла Тукай
Тәрәддөд вә шөбһә
Бер шытырдауны ишетсәм, аузыма җаным килә;
Уйлыймын: «Шелтә кыйлырга әллә вөҗданым килә?»
Аптырый: юк изге эш ятканда да, торганда да;
Эш кушарга каршыма һәрдәмдә шайтаным килә.
Нәрсә күрдем бу җиһанда? Ни бетердем? Уйласам:
Алдыма чын эз вә юлдан читкә тайганым килә.
Җырлыймын, ләкин җырымнан файда бармы халкыма?
Бер мәләктән яки шәйтаннанмы илһамым килә?
Раст, бу шагыйрьлек белән мин чынлап ук аурыйм бугай:
Бер-бер артлы рәтләнеп, мәйданга диваным килә.
Мин сизәм: дөнья йөзе дүзәх, җәһәннәмдер миңа;
Бер шигырь язсам гына, җәннәт вә ризваным килә.
Һәр каралткан кәгазем дә санки багъ, бостан була;
Һәр хәрефтән каршыма вилдан вә Гыйльманым килә.
Шигъреми яздым: басылды; мин тагын зур кайгыда:
Фикремә юк-бар белән исмемне игъланым килә.
Һич риза булмыйм үземнән, язганымнан соңра мин;
Һәр заман күз алдыма кимлек вә ноксаным килә.
Кайвакытлар һәр сәгадәттән өмидемне өзәм, —
Әллә кайдан шунда икъбал атлы чулпаным килә.
Ялытырый ул күкләремдә, күп өмидләр арттыра:
Күз яшем сөртергә гүя назлы җананым килә.
Тәрәддөд вә шөбһә — икеләнү һәм шикләнү.
Һәрдәмдә — һәр сулуда, һәр мәлдә.
Җиһан — дөнья.
Мәләк — фәрештә.
Диван — шигырьләр җыентыгы.
Дүзәх — тәмуг.
Санки — әйтерсең лә, гяү.
Багъ, бостан — бакча.
Дүзәх — тәмуг.
Ризван — оҗмах санчысы.
Багъ, бостан — бакча.
Ноксан — җитешсезлек, кимчелек.
Икъбал — якты киләчәк.
Җанан — сөекле, сөйгән кыз.