Габдулла Тукай

Соңра

(Лермонтовтан үзгәртелгән)

Бер мәхәббәтнең газабын, михнәтен сизгән кеше,
Бер сөеп арган вә җөмлә нәрсәдән бизгән кеше —

Күңле бозланган кешедер: һич тагын бер кат сөймәс,
Инде ул беркем өчен дә гамь йимәс һәм «Аһ!» димәс.

Бетте әүвәлге очынмаклар, — авыр ул гер кеби;
Һич эчелмәскә мәхәббәткә йомылган керпеги.

Сүзләре салмак аның — койган кеби кургаш белән!
Күзләре инде юешләнми аның күз яшь белән.

Һәрвакыт ул инде ялгызлык сөя, золмәт сөя;
Бер пигамбәр яки бер дәрвиш кеби — газләт сөя.

Файдасы юк төрле хиссият уты берлән янып,
Күңле калган көл-күмергә әйләнеп, хиссезләнеп.

Мисле шул: урман эчендә бер яшен суккан агач,
Бер хәятының суы коргач, юешлек булмагач, —

Инде ул мәңге тамыр җәймәс, ботакланмас тагын;
Бер янып сүнде — икенче кәррә ярмас яфрагын.

Золмәт — караңгылык, караңгы урын.
Газләт — ялгызлык.
Хиссият — тойгылар.
Мисле — охшашы.
Хәят тереклек.
Кәррә — тапкыр.