Габдулла Тукай
Тормыш
Авырлык төшсә, түз, сер бирми-нитми;
Ни хәлләр яшь егеткә килми-китми?
Бу тормыш кем белән туктар талаштан?
Сугыш син һич тә армас-туктамастан.
Синең төсле берәү ул: бергә-бер сез,
Көрәшкәнне җиңалмый ул каберсез.
Көрәшмәк куркыныч: күп хәлләре бар,
Вәли, җиңгәч, ганимәт маллары бар.
Канечкеч ул вә ерткыч юлбарыстан;
Качармы юлбарыстан бер арыслан?
Җиһанда үлми һәрбер ыңгырашкан,
Вә юлны тапмый калмый һәр адашкан.
Көрәш угърында ар, тал, тирлә, имгән;
Өмид итмә булышмакны ләимнән.
Әгәрчә зәррә мыскал һиммәте бар,
Аның артында тау-тау миннәте бар.
Сәгадәт талына менсәң — үзең мен;
Ни ярдәм килсә дә килсен үзеңдин.
Димәс һичкем: «Минем аркамда менде,
Хәзер җүнләп сәлам дә бирми инде!»
Вәли — ләкин.
Ганимәт маллары — сугышып алган маллар.
Җиһан — дөнья.
Угърында — юлында.
Ләимнән — сараннан.
Зәррә мыскал — бик аз гына.
Һиммәт — яхшылык, ярдәм.
Миннәте — нәрсәдер өмет итү.
Сәгадәт — бәхет.