Габдулла Тукай
Толстой фикере
Әле мөмкин икән иркенне тоткынлыкка сатмаска,
Җаның көчсезлеген һич тә бу дөньяга сынатмаска,—
Өйләнмә, баш имә һич, телгә дә алма хатын-кыз дип;
Олугъ җан бул, куан-шатлан, шөкер, мин бит хатынсыз, дип.
Өйләнмәк бер-берәүнең җәбре-каһре өсткә менмичә —
Егылмак берлә бердер, һичбер әйбергә абынмыйча.
Үземнән гыйлавә
Ышандык без ходайга, бер вә бардыр дип, вә ялгыз дип;
Сөйли тел: «Кайнигәч, кайне, кәләш, дип, һәм дә балдыз»,— дип.
Гыйлавә — өстәмә.