Салих Баттал

Чкалов

Якынаеп китте — мең ел һәм көн,
экватор һәм котып, җир һәм күк;
мәңге үтелмәгән авыр юлны
үтәр өчен хәзер көн дә күп.

Чкалов ул шундый юллар үтте,
йолдыз атылгандай сузылып.
Тик күп юллар, әле үтелмичә,
карталарда калды сызылып.

Аяз төндә хәбәр килеп төште
очучының үлеме турында.
Күккә карыйм: ай — штурвал сыман,
ычкынгандай аның кулыннан...

Үлмәгәндер...

Шулай кача күңел,
караңгы бер шиккә уралып.
Тик, әрнетеп җанны,

дөрес хәбәр
шик кабыгын ташлый кубарып.

Җылау, сыкрау аның истәлеген
түбәнәйтү булып тоела,
тик күз яше

аның егылуын
кабат хәтерләтеп егыла...

Без бит инде шаһит булгаладык
геройларга килгән үлемгә.
Ә Чкалов — шундый гади герой,
үлеме шундый авыр күңелгә!
Никадәрле бөек эш башкарса,
шундый гади гомер сөрде ул;
полюс аша очып,
гади эштән
кайткан төсле кайтып керде ул.

Була шундый «бөегәйгән» кешеләр;
барып керсәң аның янына,
«бөеклеген» шулай белдерә ул:
«Вакытым юк», — ди, һаман ашыга.
Ә Валерий, тиңсез Валерий бит! — 
Чын күңелдән сине тиңләшеп,
сүзгә башлый.

Ә син ашыгасың,
вакытын алмас өчен сөйләшеп...

Күзләренә аның карадыңмы — 
син бәхетле инде гомергә:
насыйп булды сиңа ул күзләрдә
үз көчеңне ачык күрергә.

Бар идеме Чкаловтан бүтән
балаларча садә көлүче,
анасыдай һава кочагында
андый иркәләнә белүче!

* * *

Каршылыклы була — боз һәм ялкын,
Экватор һәм котып, җир һәм күк...
Берендә дә ләкин каршылык юк,
Чкаловка үлем килгән күк.

Тик җиңәрбез без ул каршылыкны,
аның гомерен дәвам иттереп,
ул башлаган бөтен маршрутларны
ахырына кадәр җиткереп.

Без җиңәрбез, аның кебек бирелеп
укуга һәм барлык эшләргә,
без җиңәрбез, Чкаловтай гүзәл
эш калдырып килер кешеләргә!