Ренат Харис
Җылы кулың синең
Асия Фаизовага
Тормыш — гаҗәп! Бер үк юлда
артыклар да, кимнәр дә...
Синдәйләр булганда, апа,
аны җиңел иңләргә.
Килгән-киткән сезгә керде
көндезләрдә-төннәрдә.
Һәр кешегә таба идең
сөтле чәй дә, мендәр дә.
Тормышның төп мәшәкате
ятты синең иңнәргә.
Йомшак, җылы кулың синең
саулык бирде меңнәргә.
Озаттың һәм каршы алдың
төрле илләр җирләрдән.
Сабыр утың сүндертмәдең
давыллардан җилләрдән.
Туганнарны туган итеп
менгердең син мөнбәргә.
Нинди изге зат белән соң
сине, апа, тиңләргә?!
Синнән игелек күрделәр
әллә-әллә кемнәр дә...
Кунакчыллыгыңның даны
күчә телдән телләргә!