Ренат Харис

Рәссам Харис Якупов

«Мизгел, туктал, син гүзәл!.. »
В. Гете. «Фауст»

Шатлыкның, сугышның, хезмәтнең
төсләрен беркеттең киндергә,
Һәр кеше тукталган мизгелгә
үзенчә тел һәм җан иңдерә,
үзенчә сөйләшә андагы
кешеләр, әйберләр белән дә...
Таң кала: нихәтле гыйбрәт бар
болытта... мылтыкта... үләндә!..
... Мин алтын көз белән сөйләштем —
күчердем күземә бар нурын,
әйләнеп Фаустка, кычкырдым:
«Кузгалчы, мизгелнең матуры!
Бизәче һәр кеше күңелен —
кызганма алтының, якутың... »
Син әллә нишләттең лә мине,
әй төсләр шагыйре Якупов!

Килдеме ул, килмәдеме — мин дә, син дә
һич белмибез. «Москва» кунакханәсендә
ул кичне икәү утырдык табын корып...
Ә телефон чырылдады тамак кырып...
Кагылмадык... Бүлмәбезгә тынлык иңде...
Исеңдәдер, сиңа шунда бер җыр килде.

Син җырладың.
         Тавышыңдагы булган көрлек
көзге дымнар тигән җил булып йөткерде.
Ләкин моңың язгы иде — җылы, якты.
Һәм мин «Озын су өсте»нә чалкан ятып,
бер язгы боз кисәгедәй агып киттем,
җитеп шигырь диңгеземә, эреп беттем,

булар булдым, болыт булдым, күтәрелдем,
яңгыр булып, кыя-тауларга бәрелдем.
Бөтен җирдә синең карлыккан тавышың.
— Ник үзеңә калдырмадың?
         — дип ябыштым.

Һәм син әйттең яшьләреңне сыга-сыга:
—Бүләк иттем, сорагачтын, җилгә, суга...