Ренат Харис

Кәшә авылы

Кибеп барган күлкәеңнең
дулкыны белән, Кәшә,
картаеп барган канымның
дулкыннары сөйләшә.

Сулары кипсә дә, күлең
яшәү өчен көрәшә.
Күз яшьләрем бирер идем,
файдасы тисә, Кәшәм.

Арабызны еш аерды
кар, яңгыр, томан, рәшә,
ә җаным тамыры синнән
һич өзелмәде, Кәшәм.

Кайтам, китәм... Сирәкләдем —
гафу итә күр, Кәшә.
Мин бит сиңа уйларымда
җәннәтем дип эндәшәм.

Ә җәннәткә бер керәләр,
нинди булса да яшәү.
Син, димәк, хәтта җәннәттән
көчлерәк, минем Кәшәм!

Бер очың — алма бакчасы,
бер очыңда берләшә
татарың белән чувашың —
син дуслык багы, Кәшә.

Киләчәккә туры карап,
тарихың барлап яшә,
и, Кәшә — якты юл башы,
бәхет бишеге, Кәшә!