Нәкый Исәнбәт
Син сазыңны уйнадың
Моңланып ай нурларында
Син сазыңны уйнадың;
Нинди кыллар чиртте, бәгырем,
Ул матур, яшь кулларың?
Бакчаның бер почмагында
Мин утырдым, тыңладым;
Тыңладым да мин ирексез
Яшьлегемне уйладым.
Уйладым мин яшьлегемне,
Син сазыңны уйнадың!
Кайгылы күңлем тавында
Яңгырады кылларың;
Яңрады ул моңлы кыллар...
Син сазыңны уйнадың.
Чыңлаган шул кылларыңдай,
Бер-бер үтте елларым;
Үтте айлар, үтте еллар
Түзмәдем мин, егъладым.
Үтте айлар, үтте еллар,
Син сазыңны уйнадың!
Үткән ул даулы гомерләр,
Кан-көрәштә яңгырап,
Саклаганмын тик күңелдә
Шул көрәшнең моңнарын.
Аһ, терелттең син күңелнең
Бар күмелгән кылларын!
Яңрап үткән ул гомернең
Мин авазын тыңладым.
Яңгырап үтте гомерләр,
Син сазыңны уйнадың!