Муса Җәлил
Яз
Күкрәгемне ачтым кояшка,
«Чахотка» ди доктор ул күкрәктә,
Әйдә, кояш әзрәк яласын!
Мин яралы булдым көрәштә,
Кояш миңа шәфкать туташ булсын,
Үпкәм ертыкларын ямасын
Минем тавыш беткән, карлыккан;
Ә җырлыйсым килә шашып-шашып,
Тәбрик итеп язлы көннәрне!
Өлеш алдым бик күп кан-уттан;
Калын карны ертып яз көлгәндә,
Канны кичкән мин дә көлмәмме?
* * *
Сикреп-сикреп ага кар суы,Кар суының тибенеп ярсуыннан
Гөрләвекләр уйный, котыра.
Челтәрләнеп, карлар сүтелә,
«Челтер-челтер» көлеп боз кителә,
Нурлар, ахры, кытыгын китерә.
Сәрвәр күзе төсле зәңгәр күктә,
Керфекләре төсле болытлар
Аның керфекләре шикелле,
Бер таралып китеп, бер кушылып,
Кояш битен чәнчеп шаяралар,
Бигрәк кызык, бигрәк сөйкемле!..
Шул кызыктан ничек көлмәссең,
Шул ямьнәргә ничек сокланмассың,
Кара көеп ничек ятарсың!
Шул язларны —
«Менә безнеке!» дип,
Бер иркенләп сулыш алыр өчен
Бирмәдемме үпкәм яртысын!
Мин шатланам, минем каннарым —
Язгы ташкын төсле таштылар,
Йөрәкләрдә ялкын үстереп,
Чөнки безнең көрәш җимеше булып,
Гигант илгә яңа яз тудырды
Днепр һәм Волховстрой.
* * *
Күкрәгемне ачам кояшка,
«Чахотка» ди доктор,
Дөрес түгел,
Ул күкрәктә еллар ташкыны.
Мин дулкынлы алгы көрәшкә
Көлә-көлә көләч күкрәгемдә
Язлар тудырыр кояш асырыйм.
1929