Ренат Харис

Илгиз Мәҗитов

Исеңдәдер, Илгиз Мәҗит, без Мәскәүдә
чүпрәк-чапрак эзләп йөрдек олы сәүдә
урамнары буйлап, эттәй арып-талып.
Ул заманда әйбер эзләп бөтен халык
килә иде башкалага, чөнки Мәскәү
тиеш иде Парижларга сер бирмәскә.

Бара идек портмонелар ташкынында
кибеттән кибеткә агып... һәм син шунда
туктап калдың. Әйттең миңа:
         — Шагыйрь, кара,
алдыбызда итәкле җыр йөзеп бара!
Хәзер аны мин туктатам. Бүген кичкә
очрашырга сүз куешам! Ул киләчәк!

Итәкле җыр, әкияттәге сылу сыман,
күзеңдәге зәңгәр нурлар тылсымының
тәэсиренә биреште... Тәмам арбалып,
безгә таба борылды да калды катып.
Ышанмаслык чибәр иде! Мин аңыма
килеп баксам — син идең аның янында.

Өч-дүрт минут булды микән әңгәмәгез —
ханым нидер язып алды. Аннары без,
кибетләрдән кибетләргә күчә-күчә,
дәвам иттек... һәм син әйттең: — Ул киләчәк!
Ышаныгыз! Йөрәгемдә юк шик-борчу.
Ул киләчәк! Чөнки ул — Җыр,
         ә мин — Җырчы!