Маннур Саттаров

Зәңгәр шәл

Яшел алан уртасында төз багана,
Дан өстенә бүләк алыр менгән аңа.
Үз егетен юрап торган кызлар күзе
Югарыда җилфердәгән шәлгә яна.

"Зәмзәм суы"н күбрәк йоткан кавалерлар
Кул-аяклап баганага сарылдылар.
— Сез, егетләр, чиратлашып менегез! - дип,
Тәртип куйган айнык ирләр табылдылар.

Инде менә беренчесе менеп бара,
Маңгаеннан шабыр-шобыр тирләр ага.
- Кесәңдәге шешәң баса, атып бәр! - дип,
Кычкыралар иптәшләре җирдән аңа.

Ул ычкынгач, икенчесе менеп китте,
Рухландырды, куәт бирде халык башта.
Тиргәделәр шулар үзен, егылып төшкәч:
- Син әлкәшкә түгел бу шәл, аек башка!

Салганнарның кикрикләре шиңеп калды,
Дан-бүләккә дәгъвачылар кимеп калды.
Эчми торган бер яшь егет менеп алып,
Зәңгәр шәлне сөйгәненең иңенә салды.

Эче янды моны күргән чибәрләрнең,
"Бу шәльяулык миңа булыр" дигәннәрнең.
Ул чибәрләр инде кемгә үпкәләсен,
Яры булгач алар шешә сөйгәннәрнең!